แฟนฟิค หลานเว่ย by @byhunni
ปลายพู่กันจรดไปด้วยน้ำหมึกสีข้น หยดลงกระดาษเป็นดวงๆถูกตวัดวาดเป็นตัวอักษรจีนโบราณอย่างประณีต หลานวังจีวางพู่กันลงมองผลงานด้วยสายตาเรียบเฉยดังเหมือนโลกนี้ไม่มีอะไรหน้าสนใจอีกต่อไป ก่อนที่หน่วยตาคมสีอำพันจะเหลือบไปเห็นเจ้างูตัวสีดำที่เลื่อยคลานอย่างช้าๆคล้ายว่าจะหลบสายตาหลานวังจีพ้น แต่แปลกว่างูตัวนี้เข้ามาได้อย่างไรคงไม่พ้นเว่ยอู๋เซียนที่คงใช้วิชาแปลงกายจะทำผิดกฎอีกเช่นเคย ไม่รอช้าหลานวังจีพยุงตัวขึ้นใช้ยุทธสตร์ที่ร่ำเรียนมา ก้าวกระโดดไปเหยียบหัวงูตัวนั้นที่ไม่ทันระวังตัวเต็มแรง
" จะไปไหนหรอเว่ยอิง หื้ม? " หลานวังจีพูดด้วยความเอ็นดูขัดกับท่าทางอย่างยิ่ง
" โอ้ย! เจ็บๆ หลานจ้านเจ้าบ้าไปแล้วหรือไง! " เว่ยอู๋เซี่ยนในร่างงูตัวน้อยส่งเสียงประท้วงแง่วๆในใจพร้อมกับดิ้นไปมา จะเลื่อยผ่านประตูพ้นแล้วเชียว
เว่ยอู๋เซี่ยนในร่างงูพยายามดันหัวออกจากฝ่าเท้างามๆของหลานวังจีด้วยความยากลำบาก เห็นดังนั้นหลานวังจีก็ก้มตัวลงใช้มือกำรอบคอของมันให้ขึ้นมาอยู่ในระดับสายตาพร้อมใช้นัตย์ตาคมสำรวจเจ้างูตรงหน้า
" เจ้าจะทำผิดกฎอีกแล้วหรอ..เว่ยอิง " น้ำเสียงเนิบนาบแฝงไปด้วยรังสีอำมหิตแผ่กระจายไปทั่วบริเวณ เว่ยอู๋เซียนถึงกับเหงื่อตก กรอกตาล่อแลกเพื่อหาทางหนีทีไร แต่กวาดสายตาไปทางไหนก็ไม่เจอทางที่จะหลุดพ้นเจ้าของมือใหญ่ที่กำเขาเหมือนของเล่นพร้อมที่เหวี่ยงทิ้งได้ทุกเมื่อ หลานวังจีจุดยิ้มเย็นขึ้นบนใบหน้า เมื่อเห็นท่าทางของเจ้างูน้อยเว่ยอิงที่คงกำลังคิดแผนหาทางหนีอยู่และมันก็เป็นสิ่งที่สามารถดึงดูดความสนใจของหลานวังจีได้เป็นอย่างดี หลานวังจีก้าวเดินกลับไปที่โต๊ะทรงเตี้ยที่อยู่กลางห้องโดยในมือก็กำเจ้างูน้อยเว่ยอิงไว้แน่น เว่ยอู๋เซียนได้แต่มองการกระทำของหลานวังจีด้วยความงงงวย ก่อนที่จะตกใจ เมื่อหลานวังจีรินน้ำชาใส่ถ้วยใบเล็กก่อนจะจ่อตัวเขาเข้าไปใกล้ๆถ้วยน้ำชาที่มีควันลอยจางๆที่แสดงให้เห็นว่าน้ำชาในถ้วยคงจะร้อนไม่น้อย
" เห็นเจ้าบ่นกับข้าว่า...อยากแช่น้ำร้อนไม่ใช่หรอ " หลานวังจีได้ทีก็แกล้งเขาใหญ่ ไหนจะแววตาคล้ายขบขันแต่ก็ยังคงใบหน้าที่นิ่งเหมือนกับน้ำแข็งพันปีนั้นไว้อยู่
" ข้าบอกเจ้าตอนไหน! " เว่ยอู๋เซียนพยายามม้วนตัวเก็บหางรัดนิ้วหลานวังจีไว้แน่น เมื่อรู้สึกว่าตัวเองกำลังเข้าใกล้ถ้วยน้ำชานั้นมากขึ้นจนรับรู้ถึงไอ้ความร้อนจางๆ
" ถ้าไม่อยากให้ข้าเอาเจ้าลงไปในนั้น ก็กลับไปท่องตำราต่อเสีย " หลานวังจีได้ยินเสียงแง่วๆที่สัมผัสได้จากจิตของเว่ยอู๋เซี่ยน เอยประโยคต่อลองจนเจ้าตัวจนมุม
" เจ้าก็ปล่อยข้าสิ หลานจ้าน! " ได้ยินเช่นนั้น หลานวังจีก็สบัดมือไปมาจนเจ้างูเว่ยอิงกระเด็นล่วงลงหล่นบนพื้น
ตุ๊บ!
" โอ้ย! เจ้าวางข้าดีๆไม่ได้หรือไง " เว่ยอู๋เซี่ยนแปรสภาพกลับเป็นร่างเดิม ทำหน้าบึงตึงใส่หลานวังจี ที่ตอนนี้ทำหน้าไม่ทุกข์ร้อนเหมือนก่อนหน้านี้ไม่ได้เกิดอะไรขึ้น เห็นอย่างนั้นเว่ยอู๋เซี่ยนถึงกับหมั่นไส้
" หลานจ้าน ผ้าคาดหัวเจ้าเบี้ยว "
" เว่ยอู๋เซี่ยน! "
" น่าๆ ข้าแค่ล้อเล่นเอง ทำไมใยเจ้าต้องโกรธเป็นฝืนเป็นไฟขนาดนี้ด้วยเล่า " ระหว่างที่เว่ยอู๋เซียนร่ายประโยคยาวเยียดออกมา หลานวังจีก็ได้แต่เมินสิ่งที่เว่ยอู๋เซี่ยนพูด มือหนาก็สาระวนจับผ้าคาดหัวพลางๆอย่างหวงแห่น
" พอเจ้าพูดถึงแช่น้ำร้อน ข้าก็อยากแช่ขึ้นมาเลย ข้าพึ่งรู้มาว่าที่กูซูก็มีของดีอย่างเช่นน้ำพุร้อนกลางแจ้ง งั้นหลานจ้าน เราไปแช่น้ำพุร้อนกันเถอะ " เว่ยอู๋เซียนพูดอย่างเจือยแจ่วถึงน้ำพุร้อนกลางแจ้งที่พึงรู้จากศิษย์พี่หลานซีเฉิน
" ตอนนี้เจ้าถูกทำโทษอยู่ " หลานวังจีพูดขัดความคิดของเว่ยอู๋เซียน ร่างบางถึงกับยู่หน้าลงด้วยความขัดใจที่ไม่เป็นดังที่คาดไว้
" นิดหน่อยเองน่า ไม่เป็นอะไรหรอก ยามนี้ก็ใกล้ค่ำแล้วด้วย ข้าได้ยินมาว่าแช่น้ำพุร้อนชมวิวยามค่ำสบายที่สุดเลยน่าา สนใจเปล่า " เว่ยอู๋เซียนทำการหลอกล่อหลานวังจีด้วยคำพูดแต่ถึงกระนั้นหลานวังจีผู้ที่ยึดติดกับกฎระเบียบอย่างเคร่งครัดก็ไม่เอนอ่อนตาม
" ไม่! " เสียงเด็ดขาดดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงของหลานวังจีก้มหน้าลงท่องตำราต่ออย่างไม่แย่แส เว่ยอู๋เซียนเลยสักนิด ร่างบางเลยต้องจำยอมเดินคอตรงกับมานั่งลงตรงข้ามกับหลานวังจีที่มือหนาพลิกมือเปลี่ยนหน้ากระดาษไปพลาง เวลานี้ล่วงเลยมาถึงยามซวี(19.00-20.59) เว่ยอู๋เซียนได้แต่นั่งมองหลานวังจีด้วยความเบื่อหน่ายอะไรจะขยันปานนั้น ร่างบางฟุบตัวลงนอนเกยโต๊ะมือบางก็เขี่ยเล่นบนโต๊ะไปพลาง
" หลานนจ้านน เมื่อไรเจ้าจะไปแช่น้ำพุร้อน ข้าเหนียวตัวจะแย่ เจ้าไม่เหนียวตัวบ้างหรอ? " เว่ยอู๋เซียนพูดขึ้นทำลายความเงียบที่คืบคลานเข้ามาตั้งแต่เมื่อหลายชั่วยามก่อน
" ไม่ "
" ข้าไม่เชื่อเจ้าหรอก ไหนสิข้าขอพิสูจน์หน่อย " เอยจบประโยค เว่ยอู๋เซียนก็กระโดดข้ามไปฝั่งของหลานวังจีทันที ก่อนจะจับสาบเสื้อตัวนอกแวกออกจนเห็นกล้ามเนื้อเรียงสวยก่อนจะว่ามือบางลูบวนแถวๆก้อนเนื้อที่ขึ้นรูปอย่างชัดเจน ด้วยหัวใจเต้นไม่เป็นส่ำเงยหน้าที่แดงระเรื่อขึ้นมองก็เห็นดวงตาคู่คมสีอำพันมองอยู่ก่อนแล้ว ทั้งยังไม่มีท่าทีจะขยับหนี เว่ยอู๋เซียนแอบกลืนน้ำลาย เมื่อเห็นสายตาคมจ้องมองตนไม่หยุดก่อนที่อะไรจะเลยเถิดไปกว่านี้ ร่างบางก็รีบกระถิบตัวออกมาจากวังวนอันตรายต่อหัวใจทันที
" จ..เจ้า.โกหกข้า.เออ.จ.เจ้า.ก็ตัวเหนียว " เว่ยอู๋เซียนพูดเสียงตะกุตะกักพลางหลบสายตาของหลานวังจีที่จ้องมองมาไม่หยุดเหมือนจะมองให้ทะลุร่างของเขาไป มองอะไรนักหนาเล่า!
" งั้นหรอ.. ข้าก็เพิ่งรู้ " หลานวังจีพูดเสียงเนิบนาบเช่นเคยพร้อมกับกระชับสาบเสื้อตัวนอกให้เข้าทีแต่สายตาก็มองเว่ยอู๋เซียนไม่หยุด
" ถ้าเช่นนั้น.. ก็ไปแช่น้ำร้อนกัน" เว่ยอู๋เซียนที่รอคำพูดนี้มานานจากหลานวังจี แต่ทำไมตอนนี้รู้สึกเสียวสันหลังวูบๆที่ได้ยินน้ำเสียงเนิบนาบฉบับหลานวังจีเหมือนมีอะไรแอบแฝงแต่ร่างบางก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออะไร..
.
.
.
.
เว่ยอู๋เซียนเดินตัวสั่นงกๆด้วยอากาศที่เย็นลงยามค่ำคืน ตามหลังหลานวังจีที่เดินนำลิ่วไปไกล เห็นดังนั้นร่างบางก็รีบเร่งฝีเท้าตามไปติดๆ เดินมาได้สักพักน้ำพุร้อนกลางแจ้งสวรรค์ของเว่ยอู๋เซียนก็ประจักษ์แก่สายตา หลานวังจีเห็นหน้าเว่ยอู๋เซี่ยนที่อ้าปากค้างตะลึงกับสถานที่ตรงหน้าก็จุดยิ้มน้อยๆขึ้น โดยที่เว่ยอู๋เซียนไม่ทันเห็น เว่ยอู๋เซียนรีบถอดเสื้อคุมตัวนอกสีเข้มออก ก่อนจะกระโจนลงไปในบ่อน้ำพุร้อนทันที
ตู้ม!
" อ่าาา สบายจัง~ " เว่ยอู๋เซียนหลับตาลงด้วยท่าทางผ่อนคลาย หลานวังจีที่ถอดเสื้อตัวนอกโดยยังเหลือกางเกงผ้าแพร ก้าวเดินลงมาอย่างช้าๆด้วยท่าทีสงบผิดกลับอีกคนที่ตีขาเล่นในน้ำจนกระเซนไปทั่ว
" นี่ๆ หลานจ้านๆ มีดอกเหมยด้วยล่ะ " เว่ยอู๋เซียนก้มหน้าช้อนดอกเหมยสีชมพูอ่อนที่ลอยมาตามน้ำให้หลานวังจีดูพร้อมกับยิ้มกว้างไปให้คนที่กำลังก้าวเดินลงมาอย่างช้าๆ หลานวังจีเงยหน้ามองสบตาสุกใสด้วยความหลงใหลชั่วครู่ ก่อนจะเบือนหน้าที่แดงระเรื่อลามไปถึงใบหูไปอีกทางพร้อมกับทรุดตัวนั่งลงในน้ำทั้งทีใจยังเต้นตึกตักให้ได้ยิน
เสียงคิกคักของเว่ยอู๋เซียนดังแซ่ไปกลับลมหนาวที่เข้ามาเยือนกูซูแห่งตระกลูหลาน หลานวังจีได้แต่หลับตาลงฟังเสียงร่างบางไปพลาง ก่อนจะรู้สึกถึงมือบางเอื้อมมาปิดตาจนมองเห็นแต่ความมืด
" นี่ใครเอ่ย ทายสิ " เว่ยอู๋เซียนที่แอบย่องมาข้างหลังของหลานวังจีขณะเผลอ เอื้อมมือปิดตาทั้งสองข้างของร่างสูงด้วยความสนุก แต่ไม่ทันได้ตั้งตัวร่างสูงเอี้ยวตัวหันกลับมาหาเว่ยอู๋เซียน มันเกิดขึ้นเร็วมากจนร่างบางตามไม่ทันรู้ตัวอีกทีก็มาอยู่ในอ้อมกอดของหลานวังจีเสียแล้ว
" เล่นอะไรเป็นเด็กๆ " หลานวังจีเอยกระซิบเบาๆพร้อมกับเกยคางเรียวไว้บนไหล่ขาวเนียนของเว่ยอู๋เซียน ได้ยินเสียงลมหายใจของร่างสูงอย่างชัดเจนจนรู้สึกจักจี้แปลกๆ
" หลานจ้าน เจ้าทำอะไรของเจ้า " เว่ยอู๋เซียนหันไปเผชิญกับร่างหนาๆที่ซ้อนหลังเขาอยู่ ก่อนจะเอยถามด้วยท่าทีสงสัย
" เจ้าก็เห็นอยู่ " ร่างสูงตอบกลับ
" หรือว่า..เจ้าจะหลงเสน่ห์ข้ากัน.. หลานจ้านเอ๋ย.. " เว่ยอูเซียนเอยถามพลางหรี่ตามองอย่างจับผิดแต่ในสายตาของหลานวังจีเหมือนกับยั่วยวนเขาอยู่ หรี่ตามองได้ไม่นานก็ต้องตกใจที่วงหน้าได้รูปของหลานวังจีค่อยๆเคลื่อนเข้ามาใกล้จนหน้าผากชนกัน ร่างบางช้อนตามองร่างสูงที่มองกลับมาหาตนอย่างไม่ลดละ แววตาของหลานวังจีสะท้อนเงาของเว่ยอู๋เซียนเพียงผู้เดียว ร่างบางหลงใหลเหมือนกับต้องมนต์สะกด ก่อนจะต้องชะงักกับประโยคของร่างสูง
" เจ้าต่างหากล่ะที่หลงเสนห์ข้า.หึ " โดนหลอกเข้าแล้ว เว่ยอิง! เจ้ามันโง่งมที่ตามไม่ทันหลานวังจี! ร่างบางเม้นปากแน่นอย่างเจ็บใจ ร่างสูงได้แต่หัวเราะหึๆในลำคอ
.
.
.
.
.
หลังจากแช่บ่อน้ำพุร้อนจนพอใจ หลานวังจีเดินนำหน้าอย่างสงบชมทัศนียภาพยามค่ำคืนกับเว่ยอู๋เซียนที่เดินตามหลังร่างสูงมาเหมือนกับตอนแรก รีบก้าวยาวๆตีขึ้นเดินข้างๆร่างสูง หลานวังจีเพียงปรายตามองก่อนจะหันหน้ากลับไปตามทิศทางเดิม เว่ยอู๋เซียนมองซีกหน้าได้รูปของหลานวังจีก่อนจะเบนสายตาไปมองหมู่ดาวที่ส่องแสงระยิบระยับเหมือนกับหิ้งห่อย
" หลานจ้าน ถ้าข้าไม่อยู่ เจ้าจะคิดถึงข้าไหม " จู่ๆไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้เว่ยอู๋เซียนเอยประโยคที่ไม่เคยคิดจะถามหลานวังจีขึ้นมา ได้ยินดังนั้นหลานวังจีก็หยุดเดิน แววตาวูบไหวสั่นระริกเพียงครู่เดียวก็จะหันกลับมามองเว่ยอู๋เซียนที่ยืนรอคำตอบ
".." มีแต่ความเงียบเท่านั้นที่เหมือนจะเป็นคำตอบของหลานวังจี เว่ยอู๋เซียนสัมผัสได้ถึงบรรยายกาศที่แปลกไปจึงเปลี่ยนเรื่องคุย
" เออ..ใช่ๆ..หลานจ้านคืนนี้ข้านอนที่ไหนล่ะ " พอนึกถึงเรื่องที่เขามาค้างที่กูซูก็ลืมคิดไปเลยว่ายังไม่มีที่ซุกหัวนอนต้องลำบากหลานจ้านอีกแล้วสิ แต่หลานจ้านคงไม่ใจร้ายให้ข้าไปนอนในคอกม้าหรอกมั่ง
" บนหลังคาที่เยอะแยะ " เอยเสียงเรียบได้หน้าตาเฉยมาก
" ไม่เอาๆๆ ข้าจะนอนกับเจ้า ที่นอนคุณชายรองหลานต้องนุ่มแน่ๆเลย " เว่ยอู๋เซี่ยนกระโดดโหยงๆเกาะชายเสื้อของหลานวังจีไว้แน่นเหมือนลูกลิงก็ไม่ปาน แหกปากร้องเสียงโวยวาย จนหลานวังจีรำคาญ รู้สึกว่าเส้นเลือดเต้นตุบๆอยู่ข้างขมับ
" พอๆเจ้าเลิกโวยวายได้แล้ว รบกวนคนอื่นเขา "
" เจ้าบอกข้ามาก่อนสิ ว่าให้ข้านอนกับเจ้าด้วย "
เว่ยอู๋เซียนเขย่าแขนหลานวังจีอย่างไม่ลดละ หลานวังจีไม่พูดอะไรก่อนจะเลิกสนใจเว่ยอู๋เซียน ออกตัวเดินไปข้างหน้าอย่างไม่สนใจ
" เจ้าไม่ตอบแสดงว่าให้ข้านอนด้วยแล้วนะ " เว่ยอู๋เซียนคิดเองเออเองก่อนจะเร่งฝีเท้าตามหลังหลานวังจีที่ตอนนี้เดินนำไปใกล้แล้ว
.
.
.
.
ณ เรือนนอนของหลานวังจี ที่ตอนนี้เงียบสงบจนได้ยินเสียงฝีเท้าที่ย่ำเยียบลงบนพื้นกังวานไปทั่วบริเวณ หลานวังจีก้าวเท้าเข้าไปในเรือนนอนตามด้วยเว่ยอู๋เซียนที่ตามมาติดๆ กลิ่นกำยานหอมที่ถูกจุดขึ้นด้วยฝีมือของหลานวังจีอบอวลไปทั่วเรือนนอน หลานวังจีเปิดค้นหาเครื่องนอนอีกหนึ่งชุดให้แขกที่ไม่ได้รับเชิญ ที่ตอนนี้นั่งลอยหน้าลอยตาอยู่บนฟูกเขา
" เอ้.. หลานจ้าน ฟูกเจ้านุ่มจังเลย ข้าขอนอนก่อนนะ ตอนนี้ง่วงมาก " เว่ยอู๋เซียนอ้าปากหาวก่อนจะล้มตัวนอนอย่างเสียมารยาท หลานวังจีเอือมกับพฤติกรรมที่ไร้มารยาทของร่างบาง ก่อนจะเลิกให้ความสนใจกับคนตัวบางที่นอนบิดขี้เกียจอยู่บนฟูกนิ่ม หอบเอาฟูกที่ค้นมาปูข้างๆกัน ก่อนจะล้มตัวนอนหันหลังให้เว่ยอู๋เซียนที่คงยังนอนกระพริบตาปริบๆมองแผ่นหลังกว้างของหลานวังจีอย่างเพลินเพลิน ก่อนจะรู้สึกว่าดวงตาหนักอึงพร้อมกับเห็นความมืดเข้ามาแทน..
กริ้ง~ เสียงกระดิ่งที่แขวนอยู่ตรงระเบียงดังขึ้นเบาๆเมื่อสายลมอ่อนๆมากระทบ เว่ยอู๋เซียนค่อยๆปรือตาขึ้นแววตาสีดำขลับเผลยให้เห็นขึ้นอย่างช้าๆ ร่างบางรีบคู่ตัวเขาหากันด้วยความหนาวจากลมหนาวที่พัดผ่านเข้ามาทางหน้าต่าง 'หนาว' คำเดียวที่ยังคงวนอยู่ในหัวของร่างบางตอนนี้ เว่ยอู๋เซียนเหลือบตามองร่างสูงข้างๆกันที่นอนหลับสนิท ก่อนจะค่อยๆคลานเข้าไปใกล้ๆหลานวังจี เอ๋~ หลานจ้านตอนหลับก็น่ารักดีนี่ ผิดกลับตอนตื่นอย่างลิบลับ แต่ถ้าลองกวนหลานจ้านตอนหลับจะเป็นอย่างไรน่า~ ความคิดพิเรธพุดเขามาในมโนสำนึก ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบพู่สีแดงเข้มข้างลำตัว มาปัดป้ายแถวจมูกขึ้นเป็นสันของหลานวังจี
" คิกๆ " หลานวังจีเบียงหน้าหนีสัมผัสที่รบกวนการนอนของเจ้าตัว โดยที่เว่ยอู๋เซียนก็เอื้อมตัวตามไปแกล้งไม่หยุด
" เว่ย-อิง " หลานวังจีลุกขึ้นนั่งพร้อมแผ่รังสีอำมหิตตวัดสายตามามองต้นเหตุที่รบกวนเวลานอนของเขา เว่ยอู๋เซียนถึงกับตาขวากระตุกเหมือนเป็นลางร้ายเตือนเขา แต่เตือนตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้ว เมื่อหลานวังจีพุ่งตัวขึ้นคร่อมตึงเขาไว้กับฟูกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะก้มลงฉกชิมปากบางของเว่ยอู๋เซียนทันที เว่ยอู๋เซียนเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อว่าคนอย่างหลานวังจีจะทำเช่นนี้กับตน ก่อนจะเอนอ่อนไปตามรสสัมผัสที่ร่างสูงมอบให้อย่างอ่อนโยนที่ทำให้ร่างบางใจเต้นตึกตักเหมือนใครเอากลองมาตีในอก
" อืมม " มือบางขยุ้มเสื้อตัวนอกสีขาวสะอาดตาของร่างสูงไว้แน่นก่อนที่ร่างสูงจะผละออกจากริมฝีปากบางอย่างอ่อยเอิง
" แฮ่กๆๆ " เว่ยอู๋เซียนกอบโกยอากาศเข้าปอดทันที เมื่อหลานวังจีปล่อยตนเป็นอิสระก่อนจะเงยหน้าที่แดงระเรื่อจากรสจูบหันมองหลานวังจีที่ตอนนี้นั่งมองตนด้วยสายตาวูบไหวอย่างเห็นได้ชัด
" ห..หลาน.จ.จ้า- "
" อย่าพูดเช่นนั้นอีก..อย่าพูดว่าจะจากข้าไป.. " หลานจ้านคิดมากขนานนี้เลยหรอ เว่ยอู๋เซียนประมวลความคิดก่อนจะเขยิบตัวไปสวมกอดหลานวังจี ไม่รู้ว่าอะไรดลใจเขาให้กอดหลานจ้าน แต่จิตใต้สำนึกเขาสั่งมาจะขัดความรู้สึกตัวเองก็ไม่ใช่นิสัยของร่างบางเสียด้วย
" อืม..ข้าจะอยู่กับเจ้านี่แหละ " พอได้ยินดังนั้น ร่างสูงก็รู้สึกว่าใจสงบลงไปเยอะ ไม่มีใครรู้หรอกว่าหลานวังจีคิดมากแค่นั้นที่เว่ยอู๋เซียนพูดแบบนั้น เหมือนกับว่ามันจะเกิดขึ้นจริงจนหลานวังจีรู้สึกกลัวขึ้นมาทั้งที่คนอย่างหลานวังจีไม่เคยกลัวอะไรทั้งสิ้นแต่กลับมาพ่ายแพ้ให้กับร่างบางตรงหน้า ก่อนจะกอดตอบร่างบางไว้อย่างแนบแน่นกลัวว่าหากคาดสายตาไปแม้แต่นาทีเดียวร่างบางตรงหน้าจะหายไปราวกับจะปลิวไปตามสายลมที่พัดผ่าน
" สัญญา..สัญญากับข้า.. " เอยจบประโยค ร่างบางตรงหน้าก็ส่ายหัวไปมา เห็นอย่างนั้นร่างสูงรู้สึกใจเสีย นัยต์ตาสั่นระริกด้วยความวูบไหว
" ข้าไม่สัญญา.. ข้าอยากให้เจ้าเชื่อใจข้า.. ถ้าหากวันหนึ่งเราต้องจากกัน ก็ขอให้เจ้าจำคำของข้าไว้ว่า..ข้าจะกลับมาหาเจ้าอย่างแน่นอน..หลานจ้าน " เว่ยอู๋เซียนให้คำมั่นแทนคำสัญญาเพราะหากวันใดวันหนึ่งต้องจากกับร่างสูงจริงๆ ก็ไม่อยากให้ร่างสูงเสียใจที่ตนผิดคำพูด หลานวังจีหลบสายตาเบือนหน้าหนีก่อนจะล้มตัวนอนหันหลังตามเดิม
" เจ้าโกรธข้าหรอ หลานจ้าน "
".."
" ข้าขอโทษ "
".."
" เห้อ~ " ร่างบางถอนหายใจก่อนจะล้มตัวนอนด้วยความเหนื่อยใจกับร่างสูงที่ยังคงโกรธเขาไม่หาย นอนได้ไม่นาน ร่างหนาๆของหลานวังจีก็พลิกตัวมากอดเข้าไว้จนสัมผัสถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านจากร่างสูง เว่ยอู๋เซียนหลับตาลงในอ้อมกอดที่อีกคนมอบให้ก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิททาไป ร่างสูงก้มลงมาใบหน้าของเว่ยอู๋เซียนครั้งสุดท้ายก็ที่จะเข้าสู่ห้วงนิททาตามอีกคนไปติดๆ...
จบ
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น